28042010

26042010

Wanneer ben je nu eigenlijk perfect? Ben je perfect als je maatje 34 hebt ( of zelfs nog minder) en je gezicht vol geplamuurd hebt met en je alle jongens achter je aan hebt lopen? Nee, dan ben je zelfs verre van perfect

Perfectie in mijn ogen is iemand die de wereld in durft te kijken met twee grote nieuwsgierige ogen. En met beide benen stevig op de grond staat en heel de wereld laat zien dat hij/zij leeft. Iemand die perfect is; kan zichzelf een knuffel geven en zeggen dat hij/zij van zich zelf houd. Iemand die met een lacht van oor tot oor recht in je gezicht kijkt..

Perfecte perfectie is zoveel meer dan ik hier schrijven kan. Iedereen is pefect op hun eigen manier.. "Perfect just the way you are" & "you can never be perfect, because everyone has a different picture of perfection"

En het liedje is gewoon omdat ik het een mooi nummer vind.

22042010

20042010

Laat mij me verdwijnen als ik daar behoefte aan heb. soms heb ik er allemaal geen zin meer in en denk ik van: Laat maar zitten, ik ga er niet meer voor. Ik weet het, een slechte instelling maar z'n gevoel overkomt je gewoon denk ik. Maar je kan toch niet zomaar opgeven als het je even niet meer lukt?

Nee dat zou veels te zwak zijn. Nee, misshien is zwak niet het goede woord, maar ik heb even geen idee hoe ik het anders zou moeten verwoorden. Tuurlijk kan het niet altijd goed gaan als je een doel voor ogen hebt dat je graag wilt bereiken.

Het lijkt wel kunst, Je zet een stap voorruit, en je zet weer een stapje terug, Dan zet je er weer twee voorruit en dan weer eentje terug. Net zolang tot dat het je lukt. En je moet niet meteen opgeven als je het even niet lukt.

Want niemand kan in een keer zijn doel behalen.. Altijd als ik er even doorheen zit denk ik "Morgen weer een nieuwe dag. Nieuwe ronde en nieuwe kansen" Want uiteindelijk zijn we allemaal sterk en kunnen we het allemaal!

17042010

17042010

These words might be, too little too late,
And I’m afraid that I have already lost you now
Three months equals eternity and this will be so hard
And I will long to hold you in my arms

13042010

.. zoals ik je heb leren kennen.
.. zoals je nu bent
.. En zoals je later zal zijn.

13042010

13042010

11042010

Het is 04:45 als ik wakker schrik. Met een twijfelende blik zoek ik mijn wekker op. Ik schrik van de tijd, ik kan het niet geloven. Die tijd, Deze dag, een jaar geleden. Ik zit opeens met een ruk recht op in bed, ik probeer een beetje helder te denken maar het lukt me niet. Tegelijker tijd loopt er een rilling over mijn rug. Een rilling die ik vaker heb. Maar dit keer is het anders, dit keer voelde het zo echt, zo intens en warm. Eigenlijk kon je dit geen rilling meer noemen. Dit voelde vertrouwd, alsof ik het al kende. Maar dit kon niet. Langzaam en aarzelend zet ik mijn linker voet buiten het bed, gelukkig deze is veilig geland. Mijn rechter voet staat er snel naast en ik sta op. Langzaam loop ik mijn kamer uit, naar de gang toe. En daar hoor ik geluiden, geluiden die me bekend voorkomen, geluiden waar ik van hou, geluiden waar ik van ga huilen, geluiden waar ik van.. stop, dit gaat te ver, zo heb ik mijzelf niet meer in de hand met deze gedachten. Met een ruk draai ik me om, het lijkt alsof de lucht mij meedraagt, mijn voeten worden hoog opgetild. Ik geef me over, ik heb geen kracht meer. Langzaam aan glijd ik via de trap leuning naar beneden, het is goedzo. ik sta nog geen twintig seconden onder aan de trap en ik voel me duizelig worden, met een klap val ik neer, ik verwacht hard te vallen. Maar wonder boven wonder val ik zachtjes. Het lijkt wel alsof mijn hoofd land op een kussen van veren. Met een tikkeltje verbazing doe ik mijn ogen open. Wat ik nu zie is ongelooflijk, ik knipper voor de zekerheid met mij ogen, maar het is echt waar. Ik kan het niet geloven. Ik wil gillen, huilen, schreeuwen van blijdschap, maar raar genoeg komt er geen geluid uit mijn mond. Ik probeer te bewegen, maar ik kan het niet. Mijn armen en benen zijn loodzwaar, Ik schat nog zwaarder dan de hunebed stenen. Maar eigenlijk wilde ik het helemaal niet, het was een gevoel van blijdschap dat mij overspoelde. eindelijk kon ik huilen, ik greep mijn kans en deed het. maar eigenlijk wilde ik het niet. Ik verdronk, ja ik verdronk in mijn eigen tranen. Het gene waar ik zo van moest huilen was er nog steeds, nog steeds zo dichtbij maar tegelijker tijd was het ook weer zo ver weg. Maar als ik goed kijk verdwijnt het langzaam, zo langzaam dat ik het nog even kan aanraken, nog even zeggen dat ik van je houd. Nog even een laatste blik en weg was het.

09042010

Lach eens naar het leven.
Het is al zo kort.

07042010

Ik wil graag een kusje,
en twee knuffels van de zon.
Alsjeblieft!

07042010

Jij bent zo anders dan ik.
Maar ik vind je  bijzonder.

05042010

Oké,,
Een beetje flauw en gevat!;-)